Bir an saygı duymadı ne söze ne yazıya
Yanlışını anlar da döner dedim dönmedi.
Şeytanla yoldaş olup gemi aldı azıya
Din sandığı bu kini söner dedim sönmedi.

Sır verdim ifşa etti, ne dost bildi ne düşman
Cüce desem uzun der, zayıfada çok şişman
Öyle memnun halinden olmadı ki hiç pişman
İman edip şeytanı yener dedim yenmedi.

Çaresizdim, naçardım anamıda çağırdım
Yalan var, iftira var, hakaret var, sağırdım
Sesim yükseldi bazen avaz avaz bağırdım
Ar eyleyip us edip siner dedim sinmedi.

Şeytan girmiş içine, ne yaptıysam çıkmadı
Gövu gıybet yapmaktan vaz geçmedi, bıkmadı
Huzurmuş, mutlulukmuş kafaya da takmadı
Istırabım, bu çilem diner dedim dinmedi.

“Yüz kalbin aynasıdır” aksetmiş yüze kirin
Kıblen sapmış ezelden iblisde olmuş pirin
Bundan böyle ne ölün, ne cesedin, ne d/irin
İnsanlık çeşmesinden yunar dedim yunmadı.

Zurnada peşrev olmaz kaval da bir sipsi de
Usul makam olmazsa sana benzer hepsi de
Dul yazan kimliğimi bir gün altın tepside
Tıkır’a geç olmadan sunar dedim sunmadı,
İnsanlık çeşmesinden yunar dedim yunmadı.

18 / 01/2016