bu mektup sana can dostum.
hemde son kez yazıyorum.
sen ki karanlık gecelerin koynunda ki yalnızlığımın sırdaşı.
hani çaresizliğinde ilk aklına gelen o ben.
sana yazıyorum.
düştüğünde ilk aklına gelen beni hatırlarmısın bilmem.
duygularıma esir oldum onca zaman sonra.
elimde kırık bir kalemle kırgın kalbimden gelenleri döküyorum.
zor olacak hatırlaman belkide tanımayacaksın.
yada okumadan atacaksın.
nedir diye düşünmeyeceksin.
hep acaba dedim kendi kendime.
yanıltırsın dedim öylece düşündüm.
anlaşılan yine yanılmışım.
ve sen bir kez daha yaptın yapacağını.
vay benim can dostum vay.
paylaştığımız ekmeğin bile hatırı kalmamış ya sende.
geceler boyu yürüdüğümüz yolları da hatırlamasın sen.
sen can dostum sen seni bile unutmuşsun bize ne gerek.
geçip giden onca zaman ve tanıyamadığın ben.
hani hep hayal kurduğumuz bir yer vardı ya bilirsin.
biliyormusun oraya her vardığımda aklıma düşüyorsun.
kim bilir belkide bir ara yolun düşer diye umut etmiştim.
ama yok işte yok hiç gelmedin.
sen seni tüketmişsin eski dostum.
değişmişsin hemde çok değişmişsin.
geldiğin yerleri,arkadaşlarını,dostlarını unutmuşsun.
yemek yediğin sofrayı bile unutmuşsun.
yazık çok yazık.
unttuğun dostundan son mektup sana.
okursun diye.
Mehmet DEMİR sk. 05.01.2016.Ankara.