ÜŞÜYEN ÖZLEM

Üşüyor be adamım,
İnsanın özlemi üşüyor…
Burnunun direklerinden,
İndiremiyorsun bazen,
Gideremiyor hiçbir şey !
Hiçbir şey…giydiremiyor….
Tadı da çok buruk oluyor hani..
Yazın sıcağında üşünür mü hiç ?
Buz kesiyor her yerim,
Nedendir ? bilmem ama…
Hikayesini anlatamayan
İnsanların ecel’inden korkarım…
Bazen, sensiz tek başıma
Yanmaktan çekinirim.
Güneşin alnında
Bir ömür çizgisi gibi
hissederim kendimi,
Ve bazen..
Bir ömür törpü’sün de
Rendelenmiş ıhlamurların
Kokuları kadar…susarım.
Üşüdüğüm kadar boyun büker,
Yetim postallarımın
Bağcıklarına düşlerimi asarım.
Bir karıncalanma duyarım,
Ayak tabanlarım da.
Eceli gecelere paralel,
Getirmesin diye bir el,
Ben, hep böyle karanfil karanfil,
Hayıflanırım ya
Kendi kendime…
Belki sen olsan yanımda,
Sen…düş yeşili,
Gerdanını açarsın bana,
Mercan adalarındaki,
Papatya beyazı makbul,
“Ben”li düş yastıklarının,
Gün doğumu öbeğinden,
Hisseme düşen yönünden,
Ve aziz iki göğsünün
En namahrem yerinden,
Bir başlık yer ayırırsın gözlerime,
Kim bilir…? belki de bir nefeslik ,
Sararsın beni, üstümü örtmeden.
İşte o zaman…Ben…
Tufan kopsa içimde !
Kara kış aylarında bile
Özlemini üşütmem…!

M.Güneş