Buz gibi esiyor rüzgâr yüzüme
Akan yaşlarım kristal tanecikleri olurken
Ben hala ilerliyorum anılarımda
İlerde parlayan kızıl bir ışığa doğru
Kanıyor ayaklarım batan çakıllardan
İnatla tüm acılarına geçmişin ilerliyorum

Bir ağaç yapraklarını döküyor üzerime
Altında kaybolurken elimi uzatıyorum
Her yaprakta bir şiir benden
Belki de geriye kalan senden
Silkeleniyorum
Gözlerim kızıl ışığı arıyor

Birkaç adım daha atıyorum
Bir gök gürültüsü tenimi ürpertiyor
Sağanaklar boşalıyor üzerime
Dudağıma düşen bir damla
Anlatıyor yağmur değil
Bunca zaman akan yaşlarım olduğunu

Olmaz durmamalıyım
Kalırsam boğulurum
Gitmeliyim
Beni bekleyen
O kızıl ışığa
Emin adımlar ile


Orada beni bekliyor
Yıllardır özlemini çektiğim o sıcaklık
Belki bir dirhem sevgi
Kalbimi ısıtacak bir kor
Bilmiyorum

Sık bir orman yolumu kesiyor
Karanlık nemli bir hava
Etrafta bin bir türlü ürkütücü ses
Dallar hışırdıyor
Sanki bana dur der gibi
Yok, ben seni çoktan yendim
Artık korku kalmadı içimde

Hem neden
Kimden korkayım
Alıştım yalanlara
Sahte gülüşlere
Vefasız dostlara
Aslı olmayan sevdalara

Hadi durma
Işık ben yaklaştıkça gücünü yitiriyor
Daha hızlanmalıyım
Durmak üzere olsa da beynim
Sönmeye yüz tutmuş o kırmızı ışığa
Yetişmeliyim

Birkaç adım kala duruyor ayaklarım
Kulağıma bir bebek ağlaması dokunuyor
Korkarak başımı kaldırıyorum
Sesin geldiği yöne
Ellerinde beni çeken kızıl ışık
Ağlayarak bana uzatıyor bebek

Şimdi anlıyorum
Onlar benim
Büyütemediğim
Umutlarım hayallerim
Sessizce beni kendine çeken
Sıkı sıkı sarıl bize der gibi
Uzatıyorum ellerimi

Dokunduğum an
Bulutlar kayboluyor
Güneş gülümsüyor
Buz kesen solum sıcacık oluyor
Ve bir kez daha anlıyorum
İnsanlar hayalleri olduğu sürece yaşar
Sıkı sıkı sarılıyorum onlara
Hayatımın son yokuşunda

BIRAKIP ANSIZIN, BU ELLERİMİ
BENSİZ DE MUTLU OL, BAŞAR DİYORDUN
NE İÇİN ÖLDÜRDÜN HAYALLERİMİ ?
İNSANLAR ÜMİTLE YAŞAR DİYORDUN...İLK VE SON..