düş kırığı bir kaç sepya sabah uzanmış
henüz bahar yalamamış dallarımın kıyısına
arsızca iç çekişleriyle
boğuvermiş yalnızlığım kendini bir çırpıda



kan donmuş
buzdan kalem olup yazmış olanca ağırlığını titremelerime
bırakıpta gittiğin son adreste
bir başka gün doğmuş yaraladığın izlerinden
gözlerimde büyüyen denizler kendine başka vatanlar bulmuş



bir acayip sancı oturmuş soluma
bedenim bir uçurtma kadar kendine ağır
son gülüşüme taktığın mermi

saplamış kendini bakılmamış yıldızlarıma




hayalimde bir deli yürek

sen susuşlarında zehirleyen bir acı zemheri


köpüre köpüre ölen beyazlarımın içinde
sağ kalamayacak kadar kolay mıydı siyaha çalmak kendini



şimdi kalem susuşunun cenazesinde
şimdi baharlarım yarı baygın, canımı çok yakıyor ellerimde

sessiz kalışımla anlatamadığım yalnızlığımı
bir avazda koyuyorum işte önüne


kala kala çeyrek saatli bir ömür bendeki şimdi
dikenlerinden sıyrıldıkça güzel kokuyor güllerim

çakıldıkça sürgünlere
güzlere özenen baharlar sıyırıyor içimden kendini

ben yaralarımı sende sevmişçesine kanamışım bir vakit
ayak izlerimde senli yeminler büyütmüşüm



silah seslerini daha çok seviyorum şimdi
ecel için koyu bir masal yazmaya çalışıyorum

gün gölgesinde utanır belki diye
acı çekmeyi abartıyorum işte bazen



düşlerimi astığım dallarda sürükleniyor adın
kül oluşuma kayıtsız çocuklar var çevremde



dahil olduğun her gözyaşıma
gel-git aklımla sağır kalıyor düş kırıklarım



harabeden bozma bir kaç dize okuduğun
kalbim kalplere tutukluk yapmış bir silah



akşam güneşi olup da savursan kendini üzerime

yok artık doğasım kendimden soyunup sabahlarımı...




Gülşah Gayret





-