Kir pas içindeydi demir parmaklıkların!..
Ekmeğe acı sürüp yedirirdin işkence eşliğinde!
Kahkaha çakardın her imdat-i feryada..
Ne diyabekir (Amed) nede Ankara duyardı seni..
Karanlığın sessiz(lik) Y/anı ağlama sakın!
Acı’yan Y/anım "Sason’um"..


Beyaz düşlerine kara lekeler sürünmüş!
El değmemiş S/ancılara mülteci olmuş için.
Çocukluğun kalmış kara bir mapusda..
Zemheri karanlık geçer güneş geçmez olmuş yanından..
Ne istanbul gördü bu halini nede izmir..
İşkencenin sessiz(lik) Y/anı susma sakın!
Acı’yan Y/anım "Sason’um"..


Mahsum Gülüşlerini damla damla akan gözyaşların esir almış!
İçinde birikmiş yılların cüzzamlı hüzünleri..
Bilirim ağlarsın acı basılmış her Y/anına!
Ah Ah Gözüne gözyaşları teyit edilmiş "SASON"um
Hadi son defa bak g/özlerimin içine bul kendini
Sevgisizliğin terk edilmiş sessiz(lik) Y/anı susma sakın!
Acı’yan Y/anım "Sason’um"..




Şiir : Yunus Bozyel
Yorum : Ali KIRDUDU