Birgün Hoca komşudan bir ufak kazan ister,
Komşu verir kazanı, Hoca teşekkür eder.

Birkaç gün geçer geçmez Hoca iki kazanla,
Döner komşuya geri, kalkar kalkmaz ezanla:

``Kaynattım sütü komşu, sağol yaptım yoğurdu;
Bak Allah‘ın işine, senin kazan doğurdu!``

Komşu çok sevinmiştir, bu iş hoşuna gider;
``Hocam, bu en büyüğü, istersen al götür`` der.

Hoca hemen sarılır kazanın bir kulpuna,
Keyifli adımlarla düşer evin yoluna.

Adam beklemektedir, günler geçer aradan,
Oldukça hayret eder, ses sedâ yok Hoca`dan!

Birdenbire içini heyecan telaş sarar,
Düşünde kazan görür, varır Hoca`ya sorar:

``Hocam bizim kazandan var mı acep bir haber,
Verdiğim büyük kazan çocuk doğurdu mu`` der.

Hoca, ünler adamı; ``Komşu başın sağolsun;
Kazanın öldü, gömdüm, Mevlâ’dan rahmet olsun!``

Adam hayret içinde dikçe sesler Hocayı:
``Hoca, kazan ölür mü; yedin mi sen kafayı?``

Hoca oldukça sakin; ``Komşu neden olmasın;
Doğurdu inandın da, ölünce inanmazsın!?``

Kederli/Almanya, 22.10.2007