Sonra bir gün
Bir savaş başlar.
An ل‎‎ sızca…
Ve
Çocuklar,
Babalarından önce ölür,
Genelde bu coğrafyada.

Bir vagonun penceresinde seyahat eder kelebekler.
Hüznün kutsal çeşmesinde yıkarsın yüzünü,
Bir ayıp şarkı olur her şey
Eski gramofonlarda.
Çocuklar ölür
Ürperir bilincimin duvarları.
Nemli bir mabette soyunuyorum günahlarımdan,
Üstlenirim bütün acıları,
Sevginin beyazlığında bir sancı tutar avuçlarından.
Ansızın tükenir her şey,
Anneler de ölür.
K/âğıttan kayıklara biner,
Yağmur suyunda
Yavaş yavaş akar kelimelerden.
Hiçlikte randevu veriyoruz birbirimize.
Ne o geliyor
Ne ben
Hiçbir şey olmuyor.
Sonra;
Abdulselam
Bugün diz boyu insanlıktan bahsetti.
Diz boyu aşktan…
İç çekiyordu rüzgar,
Birde süpürgeli cadılar
Çok çirkin Abdulselam
Ve
Beyaz bir rüyanın ortasında
Ölmek,
Affedersin ama
Tanrım çok aptalca.
Çoğul kırmızı günlerde
Sokaklar irin kokuyor,
Sizin nefesiniz ölüm,
Genleriniz küfür.
Andınız mı
Geçmişinizi anın,
Ya da anmayın geçm/işinizi sikeyim.


pynst.