ey sevgili!
ben,
sana yirmi dokuz harfin boynunu bükerek geldim

sen ise;
hâlâ öfkeli imgelerinle sevişiyorsun

dilim yaralı serçe yüreğinden ibaret
cümle günahları sırtında taşıyan zaman
kendine sürgün...

sevdiğim!
geceye sığınan dualarımda
avuçlarımın harını al avuçlarına
içimdeki ateşe kül ol gül üşüyüşünle


suskunluğun esaretinde işlediğin cinayet
ki;
sevdamıza ihanet

korkularına çare gibi tutunuşun inadına
düşen yaprakların vebalini yükler omuzlarıma


aşkta kaybolduğumda anladım
ay tutulduğunda geceyi
güneş tutulmasında gökyüzünü
senden geriye kalandım


soluk soluğa kalıyordum
yaşanmamışlığımızın ortasında
çaresizliğin eşiğinde hazan
geçip,
teninin kıyısından
dokunamayışım
tenimde nardan vuslat hasreti
tam şuramda biriken sızın!

ısıtacaksa alevlerim yüreğini
razıyım cehennemine


özlemim gül kurusu
sar ömrüne
döktüğüm yaprakları

gel, ıssızım
uzan ve dokun,
sızına karışsın sızım...





sude nur haylazca