Bir gecenin sabahında açılmadan gözlerim
Rüzgârla savruldu ömrüm, zehir oldu günlerim
Yolculuk var dediler gurbet topraklarına
Bir rüzgârdı kader, attı beni gurbet ellere

Sarıldım yârime ağladık için, için
Yemin ettim hayatı gurbette yaşamak için
Bir Anne bir yârim bu dünyada yoldaşım
Gülmez talihim akıyor hep gözyaşım

Gönlüm yaralı ama tebessüm dudağımda
Korkularım gerçek oldu bu ayrılık anında
Keskin bir korna sesi sonra bir bulut sütunu
Yavaş yavaş kayboldu güzel Giresun ufuğu

Engin karanlık yollardan geçerken bizler
Kayboluyordu geride bıraktığımız izler
Yollar gittikçe kısalıyor gurbet topraklarına
Böylelikle uzak kalıyorum doğduğum topraklara

Yavaş yavaş günlerim karışırken maziye
Esir ettim gönlümü bu gurbet hayaline
Hüzünlü gözyaşım, hasreti ektim gönlüme
Gafil gönlüm aldandı ömrüm oldu heba

İşte bir ömrüm geçti sıla hasretiyle
Küçük yaşta atıldım yalnız gurbet ele
Bir hayat böyle soldu gurbet topraklarında
Hüzünlü dertli geçti ömrüm gurbet akşamlarında

Vasıf’ım hasret çekti gönlüm şimdi param parça
Yollarımda engeller, mahsur kaldım günlerce
Çok ağladım gece gündüz oldum çok hasta
Teselli edenim olmadı şu zalim gurbet elde

VASIF TEMEL ÇOBANOĞLU
25.12.2015 CUMA