Konuşmak istesem kimse konuşmuyor
Dönüyorlar benden yönünü,
Susmak istesem,
Olur, olmaz suale tutarlar beni

Zamansız çıkarlar hep karşıma
Bazen konuşulacak çok şeylerim olur
Konuşmaya başlasam dinlemezler
İşte o an öldürürler beni

Beni anlayan beni dinleyen
Bulamam çevremde
Yalnız hissederim kendimi
Her zaman her yerde

Akşam güneşi batarken
Yine sensizlik hüznü sarar gönlümü
Yalnızım, yalnız çok yalnız
Umutlar çok uzakta çok
Sensizlik sardı çevremi sıkılıyorum
Sensizim sensiz can kalmaz bende

Bu günlerde çözemediğim,
Acayip duygulardayım
Sanki yolun sonundayım
Gözlerim kapanacak gibi
Sanki her an dünyaya

Ben böyle karamsar duygulardayım sevdiğim
İşte sevdiğim beni anlayan beni dinleyen
Birini arıyorum,

Beni dinlerken beni suçlamayan,
Beni hor görmeyen
Yanlışlarımı yüzüme söyleyecek
Doğrularımı takdir edecek
Sevincime hüznüme ortak olacak,
Birini arıyorum

Gelmeden dünyaya
Nasıl yaşayacağımız kaderde belli
Biz bilmeyiz
Kalın kitaplarda yazılı okumaya da ömür yetmez
Hep hayatın cilvesi
Öğretir sevinci acıyı kederi bize
Hayat yolunun taşlı dikenli kıvrımlı olduğunu
Çilelerle cebelleşirken kısa ömrün bittiğini
Böyle olacağını bilseydik,
Gelir miydik acaba dünyaya
Söylemediler bize dünya gerçek
İnsanlar yalancı yaşam bir hayal

Hayat çok zor uyduk bizde düzene
Sahte rollerle oyun oynuyoruz biri birimize
Bizde kapılıp gidiyoruz böyle hayatın seline

Kiracıyız sözde fani dediğimiz dünyada
Dünya bir han bizler içinde yolcu
Ödeye ödeye bitiremeyiz ki bedeli
Verilen sözlerin karşılığını bekleriz sevdiklerimizden
Hep beklemekle ömürde biter, geçer yıllar

Vasıf der Bir gün hesaplarda şaşar tutmaz
Düşlerde yaşadığımız mutlu hayatın
Kaç yıl geçer üzerinden bilinmez
Kendimizi avutur dururuz yıllar da gecer
Gönlümüze de oluruz yalancı
Umutla yaktığımız gönlümüzdeki ışıklar
Birer birer onlarda söner
Alıştık yalnızlığa derken,
Birde bakarsın ki ömürde biter

VASIF TEMEL ÇOBANOĞLU
04.01.2016 PAZARTESİ