’onları toplamak
bir şiirin ilk cümlesini topal bırakmaktır
bir kitabı çöpe atmak
bir kütüphaneyi ateşe vermektir...

sadece saçlarımı salarım
ince halkayı çıkartıp onları serbest bırakırım
saçlarımın böyle olmasını severim
açık ve dağınık
beraberinde kelimeleri buyur etmek düşer
zihnimin odalarına
çelik kapılardan bir, bir!’

_____________________________________________

sayalım ki aşığız
sayalım ki mevsim yaz..


ulu orta bir şarkıyı dolayıp dilimize
bütün sokaklarını arşınlayalım şehrin
gölgemizin peşine düşelim
terk edip kendimizi!


koparılmış bütün papatyalardan özür dileyelim sonra
ardı sıra karanfillerden
iğde ağaçlarından birde
durup bir köşe başında
tutamayacağımız bir söz daha verelim
bir günaha daha girelim olmadı
bir kere daha ölelim..


kendimizle çelişelim ne çıkar
kinimizle sevişelim!


demli bir çayın acısına sığınalım sabahın kör vakti
iki şekerli bir keder yutkunalım
rüzgarı alıp arkamıza
İstanbul’a inat
boğaza karşı düşlerimizi savuralım


ütüne basıp geçelim geçmeyen yaraların
kan revan düğümler atalım dilimize
bildiğimiz ne varsa unutalım

sonra
bir gece vakti
yalana yataklık eden bir şiir daha yazıp
ve
ekmek banıp acımıza
kahrımızı doyuralım..!