Yine başladı içimin yaşam yağmurları
Henüz doğmamışların karanlığına gark merakı
Ne nerede nasıl ne zaman
Derken
İki kulağıma doldu birden bebek çığlıkları

Ruhları yağmalamaktan zevk alan bir kalabalığın
Sesini bastırırcasına yükseldim iç sesimde
Karanlığında sonlandı
Şef yaradılışım
Kordonuyla

Damarı şaşkın kan akışlarında
Kabusa havale ninniler üflendi
Kent zebanilerince ruhuma
Duhul-u elem yokladı kalbin kıyılarını

İnsan manzaralarında
Kan kokulu slaytlar geçti gözlerimden

Durduramadı ellerim gömüldüğüm sahrayı
Felaketlerden örülü bir duvarın diğer yakasındaydı
Bütün yaşam alanı

Ve ben aynı merakla saldım
Düş çukurlarına
Aklıma dolanan ayaklarımı
Ölü bir doğuma doğdu gözlerim yine
Döküldü içime içime
Birgün mutlaka’ların arsız yaşları
*
guneş elbet doğacak ya benli yada bensiz
güneş elbet doğacak ya bu dünyada
Ya da öbür dünyada
Ama mutlaka

Şiar