ne kafeste kuş
ne akvaryumda balık
ne de kulubede köpek
bir parça nefret bul besle

öznesiz
nesnesiz
hep "şey"den nefret ettim
öksüz kaldırım taşlarına değmiş ayaklarım
yüregim
sorma’larda
kendini çarmıha germiş

yine sorma’larda
kahve içelim dediklerim

kahve bile kendi keyfine içilmiş

eski çağlardan bir kadın
eski bir yaradan
düşlerime sızdıkça boğulmuş içimde
adam sıfatına koyduklarım

gözlerim üşümekli
sallanıyor yaşları iki ileri bir geri
kursağım büyük avcı
takıldı ağına
günışığıyla gönderilmiş nöbetçi sevdalar

hatırladımda
bir vapur iskelesinde mendil sallayanları
damarlarımda ince bir sızıyla
kavuşmak’lı vedaları
ayrılık vaktinde bükülen denizi

suyun dizlerine vuruyordu dalgalar

seversen canın acır diyemedim
demedim kimselere
tok karnına kelebek yutulmadığını
yalana doymuşluğumla

bazı vedaların sonsuzluğuyla çirkinleşiyordu aynalar
yaşlı bir hece gibi büzülüyordum şiirlerde
kanlı kinli bir gecenin koynunda sabahlamaktan
değişiyordu yüzüm

tarak sevmiyordu
saçımın kırıkları
okşanmadığından
annem olsa
acıtmazdı tek kişilik yastıklar uykularda
ah annem
sen yoksun ya
boşuna’larda geziyor sevmeler

yüz verdiğim aynaların tokadını yiyorum hergün
seversen işte böyle acır canın
diyor bilmiş ifademi takınıp

hey
sen kadın
sen adam
mendillerde yelken olur
kapılır rüzgara
denizi bükemiyorsa artık vedalar
bil ki
herkes çirkin aynalarda ben kadar

Şiar