acı çektiğime dair anlatacaklarım olsun diye vurulmuştum
kan kızılı bir karanlığın ortasında

geceler
kırmızı mürekkeple dokununca yürege
ölen gündüzler’e
sela yazdıklarım

başıboş dağlara avazım çarpıp dönerken
fakir bir coğrafyanın ortasına serpiliyordu
dağılan yanım

arka mahallelerin dik yokuşlarında
ucuz bir şaraba karıştı tadım
acı’m trak

efkarımı dağıtan rüzgar yalarken kapanmış kapılarımı
koyverdi bulutlar kendini

yıkansın acılar
yada yıkılsın
hesabıma

göğün sarkan imleci değsin dudaklarıma

ruhumu başkalarına peşkeş çektigim zamanları anarak
öleyim

oysa
kendim için yaşa(r)malıydım

değilmi ya?

ama

kurulu bir saat gibi durup durup
beni rahatsız eden gecelere
anlatacaklarım var daha

sonunu asla tamamlayamadığım
en başından yara aldığım
kızıldan siyaha uzanan cumlelerim

bak
yine karardım
beni konuşturmayın

susturmayın yada

ben maviyi
Ben umudu ele bağışladım

Şiar (songül eski)