0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
2289
Okunma
Eylül
Hep, Eylül’ e denk gelir sevdalarım
Her şeyin solduğu,
her yokluğun doğduğu Eylül’ e
Önce, kuşlar terk eder göklerimi,
çizgi çizgi
Çizgi çizgi göçer kuşlar, bir davete gider gibi
Bir davet ki; benim bilmediğim, onların bildiği
Sonra, bir hoyrat rüzgar siler tepelerimden
yeşilin rengini
Ve geriye kalan ise yalnız toprağın rengi
Dışarıda saçsız salınan servilerin sesi
Şöminemde ateş, duvarlara yansır, alevin rengi
Işıklar oynaşırken ben:
Arta kalanlarla beslerim sevgimi
Kâgir duvarlarda örümceğin terk ettiği ağlar
Ağlar, göklerimin biriktirdiği gri bulutlar,
bahtıma Eylülde, Eylül gibi
Ve işte yine Eylül
ve ben, yine Eylül
Metin Ceylan
