Yolumun üstündeydi evleri,
Beyaz tenli, elâ rengiydi gözleri.
Dillere destan olsada güzelliği,
Kalp kırmasını çok severdi.

İlgi duyardım ona, farkında değildi.
En kötü huyu ise onun kibiriydi.
Zengindi ama, bilmiyordu sevmesini,
Kırılan kalbi bir oyuncak bilirdi.

Bir gün salı pazarında onu gördüm,
Sanki büyülenmiş gibiydi iki gözüm.
Nedense gülmez oldu artık iki gözüm,
Ben bu aşkı o gün salı pazarına gömdüm.

Fark ettiler ona baktığımı,
Meğerse boşa harcamışım zamanımı.
Öğrendim seviyormuş bir başkasını.
Doğrusu iyi biliyor, gönül oyalamasını.

Mezara gömdüğüm aşkımı arıyorum,
Öyle dertliyimki derdimden ağlıyorum.
Her gelip geçen salı pazarında,
Gözlerim ile hep onu arıyorum.

Yakmıyacaktın beni komşu kızı,
Sendemi layık gördün bu yalnızlığı.
Anladımki bana kapalı, gönlünün kapısı,
Elveda diyerek geldi, ayrılık zamanı.

İstemem çıkma bir daha karşıma,
İsyan ettim, karşılıksız aşkıma.
Karşılık görmeyen bir kalbim var,
Müsaade edersen, onu geri ver bana.

(1)’ci bölüm Sonu
Harun Mutlu CIVANOĞLU
Gönen-BALIKESİR
(12): Aşkı arayıpta bulamıyan şair
(8) ; Duyguları ile yaşıyan şair.
(24): Duyguları ile gönüllerde taht kuran şair.
(6) : Beyaz güle sevdalı şair.