kahraman gecelerimin
sabırlı yanıydım,kendimin
nasılda beklerdim
hırçın
karanlık ve izbeli
tadı güzel
acısı uysal
ve
görkemli
ki ben
en-çok da seni kalbimin üstünde tanıksız anımsanmayan olarak sevdim!


uzun bekleyişli alfabem kırgın
sessiz ama çığırtkan sancılarımın sesleriyle örtüşüyor


kaygılı bütün isyanların olduğu gibi,nöbet bitimine denk gelirdi
tebessümlerim sızlardı derinden
düşme hissi oldukça hastalıklı
cümleye dönüşürdü


ah o zamanlar
fazla k/anardı..

fazla enerjiden birşeyler oluyor birşeyler doğuyor
üç’ten geriye sayıldığın da,anlam krizi yaşanıyor
birkaç saat sonra ortasından başlıyorsun nefes almaya


bir keresinde affetmeyi denedim.insanlık şirin geldi
herşey muhteşem gibiydi
bütün oyunların içinde
bozuk zamanı onarıyorlardı ustaları
sonra;
arkası kesilmeyen sevgi görüntüsü çizdim tuvalime
kendime dönmeye ihtiyacım vardı


ruhsuz, aymaz saatlerine denk gelen
kadınlar birikti tenlerinde
öpüşmenin tehlikeli boyutunda
dalgalar çarpıyordu suratlarına
o cümlelerini sevmişti adam


oraya gidenler hep hüsrana uğradı
uyanmak isteselerde olmadı, uyku bedenlerinden ağırdı
şaşkınlığım gelişti neredeyse ağlayacak gibi oldum
acımak yok
yok
unutup bir sevgiyi
aşırı uzağa yol alan en derin alçaklığını kulaçladı
izi bile görülmedi
gittiği yerlerin
edindiği kalplerin
ruhunları çalanların başkentiydi toplanılan yer
öyle
herşey dağınık kaldı
hüzün kirlenmesi diye anıldı hep oralar..