.
.
.
...saatlerdir oturuyorum paslanmış demir merdivende
içimden sen geçiyordun
şerit hâlinde
o an! yağmur okşuyordu gözlerimi

yağmuru severim dua diye sürdüğümde tenime


biliyorum yüzüme takılıyor notalar
sesim bin asırlık yorgun
bir makamda es geçiyor gözlerim
bedenim ise resmini gökyüzünde saklıyor


iki kez nefes alıyorum
üçüncüde tutuyorum
çiğerlerim parçalanırcasına
korkularımı gömüyorlar

"gizlice örgütlenmiş sıralı mezarlara taksim ediliyor ömrüm "



şimdi; bir hayal kırıntısı
avuç içime dolan mutluluk
sanıyorsun ki...iyiyim !
oysa;
fazladan bir ağrım var
aklıma geldikçe yeşeriyor vaktiyle


bil
bil ki;
ben yokum
hiç olmadım


-senden önce ve sonrası
fazla melankoli zaman
kırmızı rujumu ve topuklu ayakkabımı hâlâ sevmemekteyim
değişen bir şey yok yani anlayacağın güncemde-


bir devir bitiyorken
fazla iyimserim
gözlerimi yumduğumda hâlâ akıyor ege’nin kalbine

duyuyor musun!
duymasan da olur!
hiç yoktum...