Hangi şafağa kadar devam edecekti
gözlerimdeki kılcal damarlarin çıtırtısı
Uykusuz’luguma ver
Demiştim
ondanmi herkes orada..
ah aklımın hırpalanmış yanı

Hissedebilmek icin ellerimle yoklarken dünyayı,,
nöbetleşe uyurduk doğuma hazırlanan gebe hayallerle

Korkuya bilinçli yaşayalı yitik zaman

Düşürebilirdim
ölebilirdim

Ölebilirdi yüzünüzde
soyutlaşan ben in izdüşümü


’Bütün kadınların el yazısı aynı’
dedi kör bir adam bana bakıp
Tuzdan eskitilmiş yüzüm soyulurken topraga

Inanın
tanınmamak koymaz bana

Tanıtırım
Dedim
Kendimi birkaç satırla
Yada bir destanla


parşömen olup,kazıntılar arasından çıktığımda
tanımayacaklar mı beni nasılsa
Belki ellerindeki kanı silerek birileri
Ölu doğumlarımı anlatacak
Anlatılmayacak
Diri katliamlar


Karanlığı yırtamazken ne diye doğar bu güneş?
Sabah niye olur ki uykular çekilmezken?
Sorularımı büyüten şu nefes ,
darlığını çekiyor hayatın şimdi

düşündükçe
avuçlarıma düşen
cenin halindeki hayallerimle mesh
ediyorum alın yazımı

El yazım bile değişiyor mürekkebbin rengi kızıla çalarken

Laternanın notasında karışıklık yaratmasa şu bam telim
inanacağım mitolojiye

Eros
Poseidion
Ares
Hera

Damarlarıma asılan çıtırtı buyumeden ,
atsa elini..
derken..
cenin son nefesinde

yetisemedi
Tanrilar
ve
verdi nefesini

Ellerimle yokladım dünyayı
Hisssedemedim

El
Yazsın yazı’mı parşömenlere şimdi

şiar