Ala karlı dağa döndü bu başım,
Gözümden bulanık seller gidiyor...

Gönlüm prangasız esir yaşarken,
Aşkı anlatmayan diller gidiyor...

Sahralara düştüm debil düş yorgun,
Seraplar içinde göller gidiyor...

Mecnunu bağrına basıp ağlayan,
Sürgün mekanları çöller gidiyor...

Ruhumu kemiren bir kanlı kasvet,
Şefkatle sarılan eller gidiyor...

Menzil durakları silindi artık,
Yolcuyu tanımaz yollar gidiyor...

Bir zamanlar şefkat güneşi iken ,
Sancağı sahipsiz kollar gidiyor...

Meyve meyve ,çiçek çiçek bahçeler;
Bir sam vurgununda dallar gidiyor...

Bir gelin duvağı ;şehit örtüsü ,
Hain beyinlerde allar gidiyor...

Göğsünden siperler kurmuş yurduna ,
Vefalı ellerde sallar gidiyor...

Fitne ateşinin külleri yakar,
Gönül bağlarına eller gidiyor...

Vefayı unutmuş vebalı sözler,
Hakkı hakça seven diller gidiyor...

Ağlama bülbülüm har alevinde,
Ağıdı söyleyen teller gidiyor...

Seherin duası; kapılar açar,
Zafer muştuları yeller gidiyor...

Musa DOĞRUER(Teslimi)
05 nisan 2015.