serseri bir merminin hızla vücuda saplanması gibi sensizlik
ilk başta sendeler
ama yürümeye devam edersin
ta ki soğuyana kadar
işte o an kendi içinde kıyametin kopar
acı dayanılmaz bir hal alırken
sen yediğin kurşunu suçlamak yerine
ne diye ordan geçiyordum
başka yer mi yoktu dersin aptallığın sınırlarını aşıp.



tırnaklarını geçirirsin etine
kırılır birer birer
gece yumar gözünü saklar yıldızlarını
karanlık bir yalnızlık doğar üstüne
perdeleri açık
silkelersin omuzlarını
gurur süzülür başından ayaklarına
yüzüne kırbaç gibi yokluk duygusu iner
ah dersin sadece
sesini bir kendin duyarsın
yürekteki ateşi söndürmek için
ibir parça teselli basarsın üzerine imkansızdı zaten diye.



tomurcuk tomurcuk menekşeler
daha açamadan hüsran denizine dökülür
bu kez martılar keser çığlıklarını
kanatları köpük köpük denize değer
son bir yudum suyu alır yüzüme fırlatırlar
d/serin bir ohh çekiş karşı sahillere ulaşır
bir senin umursamaz tavırlarına ulaşmaz yar
dilime kan bulaşır.



anlarsın
ölüm bir anlık hasret ömür boyudur
alırsın sırtına sana ait ne varsa
’’kendine iyi bak’’ dersin soluğunu tutarak
çığlıklarını duymayan adamın
bu saf dileğini duymasını beklersin
çıt yoktur ortalıkta
alır onu da gidersin
bilirsin ki ona en iyi yine sen bakarsın.




Ayvazım DENİZ