Düşünmek yine seni,
Aklımın hiç akıllanmamış hücresinde,
Sadece benim ve aklımın arasında kalan, senin gözlerinin ucundan bile geçmeyen kelimelerle.

Bu bahar geç kalmadı mı beni sevdirmeye,
Seni kaybetmeye,
Bırakıp peşinden her bir nesnenin, anlatmak istenilenin, ya da hiçbir şeyin,
Zaten ıslanmamış bir aşkı harflere gizlemenin anlamını aratmaya,
Ellerine yağdırmaya kırmızı bir güneşi,
Gözlerinde barındırmaya şeffaf bir seslenişi.

Düşünmek yine seni,
En çok ne yazılmışsa ve kimin adına yüklenmişse cümlenin sonundaki fiiller,
Ve neden düşündürüyorsa seni en alakasız ayrılıkları anlatan hikayeler,
Kifayetsizdir çoğu zaman bir kitabın önsözünde gözünün dokunmadığı kelimeler.

Düşünmek yine seni,
Neyse bu kadar düşündüren,
Teninden damlayan her bir kırçiçeğinin üstünde taşıdığı ve her bahar ayyuka çıkan,
Rüzgarın tohumu, baharın oyunu kokun mudur,
Yoksa her seslenişinde titreyen gözlerinin öfkeye karışmış sevisi midir,
Bilmem.

Düşünmek yine seni,
Gizli saklı,
Senin en mahrem halini içmek tekrar tekrar,
Sana yazılmamış bir dörtlükte kokunu bulmak,
Sana çıkmayan bir yolda izine rastlamak,
Sonra yeniden sövmek bahara,
Hakkı yok çünkü soluklanmaya hazır bir iklimin bu kadar geç kalmaya.

Archiwest