Soğuyor sayfalarım aniden,
Boş bir zamana bırakıp kelimelerini,
Göremiyor, gitmelere bürünmüş suretini,

Hiç sesi çıkmayan gözlerinin cevabı kalıyor satırlarımda,
Sen kokan harflerle bir hikaye yazıyorum,
Beyaz kağıt üzerine beyaz bir kalemle,
Bir sen anlıyorsun bir de ben yazdıklarımı,
Bir sen duyuyorsun gözlerimin haykırdıklarını,
Sonra görüyorum seni satırlarda,
Her bir harfini tekrar çekiyorum içime,
Seni anlatan fakat bir o kadar anlatamayan cümlelerin içinde kayboluyorum önce,
Sonra birden yanında buluyorum kendimi,
Boş bir sayfaya sıkışmış hikayenin görünmez sevgilileri oluyoruz birden,
Ben Mecnun’a bürünmüş bilindik bir kahraman oluyorum sen Leyla iken,
Yolunu hiç bulamayan bir avare oluyorum oysa giderken,
Dolaşıyoruz iklimi kıtalarda kayıp zamansız bir kara parçası üstünde,
Nerde olduğu önemsiz,
Çünkü bu bizim hikayemiz,
Çünkü ikimiz işte,
Hava yersiz, su yersiz, toprak yersiz,
Sesin dokunuyor tenime,
Sessiz sessiz,
Bir rüzgar esiyor sonra nerden bilmediğimiz,
Saçlarına dalıyor gözlerim,
Duruyorum,
Boş bir sayfanın ortasında öylece,
Kokunu salıyor üstüme,
Daha çok yazıyorum seni,
Buram buram,
Dudakların mırıldanıyor dudaklarıma,
Oysa kokundayım,
Ben Mecnunken, sen boş bir sayfada hala Leyla,
Hiç sesi çıkmayan gözlerin daha da susuyor sonra,
Biliyorum,
Soğuyor sayfalarım aniden boş bir zamana bırakırken kelimelerimi,
Gözden kaybolunca yavaş yavaş sen,
Ellerim üşüyor, sözlerim özlüyor gitmelere bürünmüş suretini...


"Giderken yanında götür satırlara sığmayan harflerimi..."