....

Gecenin sessiz koyu karanlığında
sensizliğin dakikalarını sayıyorum yine
ay ışığı tel tel süzülüp dökülüyor
penceremden
saat gecenin üçü
sana soneler dökülüyor kalemimden
yine sensizlik vuruyor yüreğime
gözyaşlarım süzülürken beyaz sayfaya
mürekkebime karışıyor damla damla



ve ben yine sensizim
sessizliğin zindanlarında
hasretini çekerken yokluğundaki acıyla
sensiz bitmiş gecenin sabahlarına uyanıyorum
her zamanki gibi
zaman geçtikçe daha çok artıyor
dayanılmaz oluyor içimdeki yürek sancım
daha çok acıtıyor canımı
sensizlik çekilemez hale geliyor
sensizliğin de yine bir gün daha ağarıyor
sevdiğim



yokluğuna alışamadım
senin izini arıyorum bu koca şehirde
cadde sokak soruyorum seni her gördüğüme
ama yoksun
senden kalan izlerinide
beraberinde götürmüşsün sanki
sensizliğini salıp gitmişsin koca şehre
üzerime yıkılıyor koca kentin duvarları
yokluğunun enkazında kayboluyorum
gün gün tükenip bitiyorum sensizliklerde
her geçen gün bir ben alıyor benden
kendime kalamıyorum
sen elimi tuttuğunda heyecandan titrerdi ellerim
şimdi sensizlikten titriyor sevdiğim




sanki içimin güler yüzüydün
varlığınla bana hayat veren
yaşama sevincimdin
mevsimi kış olan gönlümde güneş
karanlık dünyamı aydınlatan ışık
rengarenk gök kusağıydın
sen yüreğimde değildin ki yüreğimdin
aldığım nefesim


oysa
sen bende her şeymişsin
ve ben bu gece
sensizliğini içimdeki bitemeyecek sevgimle
ilk bulustuğumuz yerde
sonbahar yaprakları üzerinde sensizliğinle
bitirdim

....


MELTEM KINIC


Şiirime sesiyle hayat veren Adnan Ergüler’e en kalbi teşekkürlerimle