Hüznün hangi rengi kaldı ki?

Beyaza sarılmamak niye?

Kim nasıl avutur gönlü

ve hangi vuslata vurulmuş ki

sebepsiz bir hengame,

tarifsiz bir hikaye,

beni içinde işlemekte.

Dökülüp kırılmanın mecali kalmamış

ve göz yaşları bir rahim gibi,

birinin içinden, bir diğeri üremekte..

uzun bir hiçsizlik sarmış

ve sessizlik titremekte.

Ağlamanın bir anlamı kalmamış

alışagelmiş bir kafiye..

Yüzüm yüzsüzlüğe

içim hissizliğe vermiş kendini

yanlış mı?

Çok eskiden gelme..

Gülmek mi ? Benim neyime!

Öyle sarıyorsa baştan

ve nasıl dağılmıyorsa

bu hüsran bu kafadan,

hakkıdır toprak altında bir demet kan!

Kalkmaya mecalsiz bir beden bu gördüğün.

Zaten var olan sadece gördüğün.

Acıyor demlenmiş gönül

ve harman bu sabah ve akşam

öyle böyle değil

bildiğin gökyüzü sanki bir zindan!

Bahar gelsin gün geçsin istemem

gün bitsindir artik arzum..

Ve bitsindir artik geriye kalan

ne varsa ömrüm..

Yaşamak mı? Belki seneye..