Ve zaman sadece süs bir kavram,

bir tek dilde geçiyor.. ’’Dile kolay.’’

ve geçiştiriyor yaşanmışlıkları..

bir kitap okumak yetmiyor artık

ve bu şarkılar neden bir melodi eşliğinde çalıyor,

sözleri bir cinayete yetmiyor muydu?

Zaman diyordum..

ve dursun artık bu akrep!

yelkovanla değil derdi, zehri bana veriyor..

ve şarkılar şiirleri katlediyor ve insani..

anlamsız geliyor Çoğu şey, çoğu insana

ama insan insana anlam verebiliyor mu?

Harf bunlar yan yana gelince ne bekliyorsun?

’çiçekleri anlatamam ben,

fikirde tebessüm yoksa yazıda mutluluk veremem.. ’

satırlarda dolaşan harf değil geçen böcekler bunlar,

misafir etmek için mezara girmeyi beklemedim.

topladım bütün hüzünleri bir araya ve

kapattım bedeni bir arzuhal yalnızlığa

ve harfleri aldım yanıma içimi kemiren onlar..

yok... yok... alınmasın kimse .

yalnızlığım, yanılmaktan ve alnıma yazılmışlıktan.

Bozgunluğum hep kendi kendimi buruşturmaktan..

Mutluluğu yaşadığım zamanlarım oldu elbette herkes gibi..

lakin daldığım o bir kaç saniyelik hiç sizliğin verdiği huzuru,

bozan uğultular için kan dökebilirim!

Yazılarım irkilmelerimin verdiği öfkemin

yazıya dökülmüş dudaklarımda ki lanetidir...