Hüzün yağmalamış içimin derinlerini..


Kan damlıyor ve zehrin akisini duyuyor,


Nefesleniyorum bitirmişlikleri..


Bakışlarımda ki keskinlik parçanlanmaktan..


Yoksa, yok serde erkeklik..


Gördüğün gibi bir kavgada değilim,


Yenilgisini kabullenmiş,


Kırmızı köşemde gebermekteyim..


Parlaklığım Yanıltmasın seni. Onlar,


parçalanmışlığın verdiği yansımalar..


Her yerde görülmemin sebebide bu.




’’Seni taşıyabilmek ve yaşatabilmek


Ne güzel imkansızlık..’’




Adını heceleyerek mırıldanıyorum


Sessiz bağırıyorum.. Sen duyma!


Ben deli gibi yazıyorum..


Bir ’a’ş’k’ı sarmalayip sokamadım koynuna


Ama öyle bir doladım ki boynuma


Assam kendimi yıkanacak bir ceset koyamazlar musalla taşına..


bölük börçük düşlerimde aslın.


Gıyabında da harfler biriktiriyorum


hani belki birgün ölmeden önce


fısıldaya bilirsem seni bu sehre diye..




’’Seni Değil ama !


Ölmeyi İstiyorum İlk Önce..’’