2
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
742
Okunma
Anladım, olmadı, olmayacak…
Çünkü doymuyor aç ölüler toprağa,
Ağaçlara,arsalara, tüm boşluklara,
Medeniyet diye dikilen gökdelenlerden,
Güneş bir doğup bir kayboluyor,
Bu karanlık şehirde…
Özleminden kayan yıldız misali,
Cana, apansız sancı düşüyor.
Sanki “körebe” oynuyor yorgun bedenler,
Yüreğinin yarısına kapatmak isterken kapıları
Düşlerine kan giriyor,
Kabarıyor sanki gonca gül yaprakları…
Kırmızılar dökülüyor bir bir kara toprağa,
Acılar zamansız öpülüyor !
M.Güneş
5.0
100% (1)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz