Bir sarı zamana düştüm anne
Sebebim biraz da sendin
Beni sevinçlerle getirip dünyaya
Onulmaz acılar dindirdin
Hangi enlemde doğmuştum anne
Hangi boylamda büyüdü ellerim, yüzüm
Sen bir gerçeksen anne
Ben neden öksüzüm



Höllüğüm hangi topraktan
Hangi kumaştan ilk önlüğüm
Hayat kaç ilmek anne
Dünya kaç düğüm
Irmak kaç kıvrım anne
Kaç büklüm dağlar, ovalar
Kaç batımlıktır gün
Anne bıraksaydın
Çocukluğuma büyürdüm



“Ana gibi yar,Bağdat gibi diyar olmaz”

Diyen sendin anne
Bütün yarlar uçuruma açılı
Bütün Bağdat sis ve duman
Körpelerin dilinde el aman
Üzdüm ayağımı yerden anne
Kaç şehrin kirli sokaklarına düştüm
Her yol başı ateşlere yandım
Su serptim yüzüm çarpıldı şadırvanlarda
Geceleri secdelere dik kalktım
Yedim sevgilerimi aç kurtlar gibi
Sonra iç geçirerek boşluğa baktım ve sordum;
Anne sevgi dediğimiz şey nedir
Kimse içmez ve yemez
Çağrıma kimse gelmez
Tas dolusu ağı, eritilmiş demir midir



Bir kapı aralığından uzanıyorum anne
Uzanıyorum zamana ve sana
Gönlüm kilitli bir zaviye anne
Yüzüm eskimiş bir medrese
Feryadım ulaşmaz anne
Verdiğin son adrese



Yüreğim mi harlıdır ateşlerle
Dağları bağışladılar vermedim
Sonunda eskiciye sattım bir türküye
Bir Ahal teke atına yükledim vebalimi
Büyüttün oldum bir yavuz delikanlı
Sevgilere karamadım getirdiğin gelini



Derin denizlerde zıpkın yedim anne
Şimdi sürgünüm diyar be diyar
Kim bilebilecek anne, kim
Ne kadar bahtiyar...



Burçlardan bayraklarım düştü birer birer
Yılmadım direndim zamanın kafeslerine
Çaresiz döndüm içimin erdemine
Bu soruyu son adrese gönderdim anne
Gülüm kaç yaprak, dalım kaç çiçek
Bir duvar ki çetin mi çetin
Ölüm dediler hayattan gerçek...



Yine kucağına alsan anne
Götürsen çocukluk çağıma
Çubuk çalsam ırmağın sularına
Bir tutam güneş avuçlarıma
Koşsam sonsuz ufuklara
Düşsem yine delişmen sevdalara
Bilirim; taralıdır yine yarin saçları
Gül düşürür yanağına benim ‘çin
Anne !..Bu kadar uzak mıdır Çin



Ayran çorbasını özledim anne
Şubat ayazında sımsıcak
Gözlemeyi özledim
Hiçbir şey mi sahici değil anne
Ben mi ben değilim
İşte bunu bilemedim...



Ben hiçbir şey bilemedim anne
Ümmiler bilemezmiş
Biricik şey bilmişim anne
İnsan kavuştukça özlermiş




Hayrettin YAZICI