Hayat kendi derinliğinin çizgilerini aşmakta
Akrebin gözlerinden acıyı sağıyor insanlar
Boyutlar ötesi şaşkınlık travması gönüllerde
Yadsınamaz bir sağanak alameti ufuklarda

Düşenin tutunacağı bir dal olmalı uçurumlarda
Bu sürgüsüz hanların yataklarında irin olmamalı
Yatalak bir gülüş besledik asırlarca sinemizde
Sular alır götürür bir gün bizi de çok uzaklara

Suskular üryan bir sancı, dudağımızda üç hilal
Oklarımızı kırdı bir el, hücrelerimizde kibirler
Düşlerimizi de satın aldı eşkıyalar, yürek sus!
Yamalı köprülerimizden düşeriz birer birer!

Usumda kiraz ağaçları, en tepesinde çocuklar
Kuytulardan derledim sevgiyi, ismi menekşeler
Söküldüm geçmişin faylarında, gönülde keder
Yürüyorum bilinmez meçhule, rotamda keder

Yüzün tenimdeki çizgileri, atın beni hücrelere
Kazıyın yüreğimdekileri, ışınlayın türlü dertlere
Yakın bedenimi, serpin küllerimi sarı denizlere
Gömmeyin beni bu yozlaşan insan çirkefliğine


Selahattin Yetgin