Samsunda piknikte idik o gün .Akşam eve geldik.Kendimi birden çok yalnız hissettim.Yine geçmişe takıldı aklım.gel git bitmiyordu beynimde.Sanırım vicdan azabı idi yaşadıklarım.Kendimle hesaplaşmada denilebilirdi.Biteviye arkama dönüp bakmaktan yorulmuştum artık Ve bir yerlerde bir şeylerde takılıp kalmak ruhumu inanılmaz yıpratıyordu.

Gökyüzü bazen en yakınız olan insanlardan bile daha yakın gelir insana.Çünkü her şeyinizi herkese anlatamazsınız..Kalabalık da bile yalnızlığı yaşarsınız .O akşam da öyle bir şeydi yaşadıklarım sanki .Kendini ifade edememek kadar insanın enerjisi bitiren bir şey yok.
Kendini yargılar,bazen kendinizle kavga edersiniz ama çözümsüzlük gelip önünüze oturur.Sizin kımıldamanız imkansızlaşır ve fırsat vermez bir türlü yerinizden kalkmanıza .Kafanız karışır,aklınız gidecek gibi olur sonra iç sesinizle konuşursunuz delirmeye az kaldı doktorum nerde şarkısı tam size göredir o anlarda .İyi ki Allah var der çözüm üretemediğiniz yerde Rab’be koşar onun dergahında serinler onunla hem dem olmanın huzurunu yaşarsınız.

En büyük yargıç insanın kendi vicdanıdır.Ben hayatımda iyice düşünmenin değil ,gönül sesimi dinlememenin cezasını çok çektim.Sınav böyle olacakmış.

Hay’ a koşmak ve Hay ’da kaybolmak ve gökkubbede hoş bir seda bırakmak adına Rab’bim izin versin sonuna kadar ona koşayım ve onda kaybolayım inşallah....!!