Anneme yazdığım bu şiirin hikayesine başlamadan önce anne kimdir onu açıklamak ve annenin yerini kimsenin alamayacağını açıklamak istedim.

Çocukları yemek yerken kendi açlığını unutan kişidir anne mesela,Yine anne insan hayvan ayırt etmeksizin bebek gördüğünde ağlayan, gözleri dolan kişidir anne. Çocuğu 40 yasına bile gelse, ona yine bebekmiş gibi davranan kişidir anne mesela.Yine sabahları üşütmesin diye elinde hırkayla çocuğun peşinde gezen kişiye anne denir mesela yemek yemesi için bin bir şebeklik yapan kişiye anne denir.Anneli öyle ulvi öyle güzel bir meslek ki Rab’bin bize armağanı olan.

Annem ben İzmir’e giderken beni sevseydin gitmezdin demişti.Ben de seninle ilgisi yok anne.Gitmem gerekiyor demiştim.Şimdi hikayesinin başına oturnca yazmak için o günler bir sinema şeridi gibi gözümün önünden geçti ve ben gözlerim dolu dolu yazmaya devam ediyorum.Şu an olsa onu da alır götürürdüm yanımda.Niye o zaman bunu düşünmedim bilmiyorum.Belki babam olduğu içindir.

Ölümüne yakındı ve beni kardeşim aradı abla gel annem her an ölebilir belki bir daha görmeyebilirsin dedi.O gece sanki yüreğime kor düştü.Yakında kaybedeceğimi hissettim.Ama ne kadar yakındı bilmiyordum.Bir an önce yanına gitmek istedim fakat okulda öğrencilerin notları vardı.Temuzun başı gibi gittik yanına ve o son görüşüm oldu.Yanımda son nefesini verdi.Allah rahmet eylesin.