Dur hayat akıp gitme
sende kendi başına

yollar kapalı
sokaklar dar
feryadım rüzgâra azgın
nehirler kan yolu
biliyorum esen hayat ağacı
hani yaşıyorum desem de
benim de sonum darağacı

korkuyorsam namerdim
isyanım kendini bilmez zulme
yitirilmiş örselenmiş duygulara
gizli şehirler ölülerin sırrında kaybolmuş
arasam da züleyhayı Yusuflar yok
Yusuflar yitik
Açılır mı şimdi bilmem
Yakupların göremeyen gözü
parmağımın ucunda çöl
ayaklarımın altında deniz
başımın üstünde gök
her yer ateş
her yer kavurucu sıcak
yağmurlar yağmıyorken
tenim neden ıslak
bu damla damla akan gözyaşı kimin
kimin şimdi bu patika yollar

çeşmeler hep kendi başına mı akar
susuz gezerken ceylanlar
hurafe elbiseleri giymiş insan
hurafe duygularla yaşıyor zamanı
sanki
siyah güneş karartıyor yüzlerini
matemin vadisinde en derin düşlerini
hani bir gün
güneş kendi renginde doğarda
buldurur beklide yeniden ten rengini