Dostluğun çırası tutuşmuşken benliğimde
Dağlar bir bir ardım sıra devriliyor
Yollar geçildikçe eksiliyordu

Özlem her geçtiğim zamanda biraz daha büyüyor
Örselenmiş sahipsizliğin gün batımlarından sıyrılıp
İnsanlığın çark etmediği yüreklere
Diyarların en karasına uçuyordum

Tepelerini salkım saçak ören
Yorgun kraliçe timsali saçlarını döküp buyur eden Ayaş sırtları
Yıllanmışlığın yorgunluğuyla hoş geldin derken
Tan ın doğduğu mekân nasılda mutlu uyanıyordu sabaha
Uzak diyarların çığlığına gizlediğim sessizliğimi
Ayakuçlarıma alıp koskoca kenti alt üst ediyordum

Medeniyetine mumlar dikilen Çankaya da
En az güvercinler kadar mutluydum
Kızılay da naralanmış acılar her nefes alışımda
Yağmurunu döken bulut gibi dağılıp gidiyordu

Ben olmak bencil olmak değildi
Hayatın örsünde dövüldükçe
Dirençleşen bir ben vardım
Ben beni buluyordum
Özlemlerimi damarlarıma enjekte ediyor
Ulusta özgürlüğümü soluyordum

Şerefle kalkan şerefli dergâh
Kurtuluşun maneviyatını anlatırken
Tacetdini nasıl bağrına bastığını
Akif i nasıl gizleyerek büyüttüğünü sergiliyordu
En kara sevda beni çekip alıyordu

Saman pazarında ölümsüz dostluklar
Meşkle nişanlanmaya hazırlanırken
Bir telaş, bir meşakkat gecelere susmuyor, göz bebekler çiçekleniyor
Yürekler beyaz güllerin en beyazını besliyordu
Kangren olmuş yalnızlığım bir bir ölüyor
Canla ciğer oluyordum

İmgelediğim tüm sözler çözümsüzlüğümü ifşa ederken
Sanat evinin Anadolu desenleri
Mücadelesini kazanan bir motif gibi
ilmek ilmek yüreğime kazınıyordu
Hüzünler tebessümlere taşınıyor
O muhteşem an geliyordu

Selda nın titreyen sesinde ezgiler hayat bulurken
Bilgenin yanık ve buğulu tondaki cümleleriyle
Gözlerimden dökülen iki damla beni alıp götürüyordu
Güler yüzlü, şen şakrak riyasız samimiyetler
Simalar değişse de aynı ahengi yudumluyordu
“Ben bir küçük cezveyim elden ele gezerim”
Çocukluğuma zulmeden kara kalpleri
Kinimle kilitleyip
Dünyada yaşanacak güzelliklerin olduğunu da görmüştüm
Artık çektiklerime kör
Geçmişime sağırdım
İyi ki o gün Ankara da ben de vardım

Sibel Kılıç...
Sevda Yeli...