Alabora yolculuklar tıkıp bir valize
Eksik gülüşlerle uzanmak maviliklere
O kadar yalanın içerisinden sıyrılıp
Dosdoğru bir yaşama yürümek vaktidir
Unutup kendi içinde parçalanmışlığımızı
İçsel bir fırtınaya kapılıp gitme saatidir

Bu gözyaşı ırmaklarında yüzdükçe dal parçaları
Hiddetli bir rüzgârın koynunda güneşi özleriz
Her gün batımında çöreklenir gönlümüze hüzünler
Göğsümüzdeki camdan kuleler yıkılır birer birer
Tarumar sesler biriktiririz terli avuçlarımızda
Firari bir sonbahar çalar sahipsiz düşlerimizi
Aşk tükenen bir mum gibi avuç içlerimize akar

Milin içine aldığı köprüler devrilir derinliklerimize
Korkak masallarla büyüyen çocuklar koşar enginlere
Hep aynı fotoğraf karesidir fütursuzca gizlendiğimiz
Yağmur önce rüzgârı öper ve ardından toprağı besler
Aşk künyemizin derinliklerindeki ışıksız kanyondur
İlerledikçe yeni umutlara gülüşlerimiz vedalara alışır
Hep eksik kalan o şarkının güftelerini ölümle bölüşür

Sarılıp iç sesine aşk hızıyla ışınlansam ben yanı başına
Kahvendeki yudum olsam, bir telvece tutunsam dudağına
Silsem mesafeleri günlüğünden, uzansak aşkın çardağına
Sen nakaratım olsan, aynı şarkıyla yürüsek aşkın kırlarında
Çözülse ellerimizin bağı, dokunsak geceleri gökteki dolunaya
Kopsa gönlümüzün özlem bağı, çiçekler eksek birlikte kırlara
Göğsündeki mağrur ülkeye sığınsam yar, yürüsek mutluluklara
Sarar mısın yokluğumu bile yar, gider miyiz o ıssız saman yoluna!


Selahattin YETGİN