nasıl eski bir demden düştüyse gölgemiz
ayaklarımız bundan öteye gitmedi
eski adlara bağlandı yalnızlığımız
yağmura çerçeve yaptık ya göz kapaklarımızı
gözyaşlarımız ayrılığa müzmin hapis...
biz mevsimleri ayraç yaparak her sevişimize
yeni okunmalar bahşettik aşka
sokaklardan çekilir çekilmez üşümemiz
üşenmesiziz anımsatmaya çıplak dallı ağaçları
ilk ışıklara sevdalı böcekler hâlâ sarhoş saçlarımızda
resimler başucumuza küs
biz küsmeye küsüz
küsuratsız yitiğiz gecede
ve
ya bir eksik
ya bir fazla
sabaha devamımız..."

"zamanı bana olan uzaklığınla ölçüyorum
ya doğmamışım ya ölmüşüm
uzaklığı ölçüyorum bana tanıdığın zamanla
ya gelmemişsin ya gitmişsin
farklı adreslerde
hep aynı eve girmek gibiydi bu ömür yolculuğu
ya da aynı adreste
hep farklı bir evden çıkmaktı sonsuz bir ölüme
kendi notalarını unutmuş bir şarkı gibi ağlıyorum
yolları değişmiş son köyde
beni söylemeni arıyorum şimdi
sesi en uzun rüyada..."







kağan işçen...