Bir elimde sigaram bir elimde kalem var
Çektiğim nefesimi dumanla sarmaladım
Dudağımdan uçarken duman olmuş adın yar
Ardı sıra sessizce ne ahlar ufaladım
Damla damla düşerken gözümdeki yaşlarım
Efkarım tavan yapar yazmaya da başlarım
Biraz kağıt ıslansın buğusu sarsın gözü
Dertli gönül nasılsa bırakır bir kaç sözü.




Bir çocuk saflığıyla süslerken hayalini
Erken büyümek nedir nasıldır sorma bana
Maviye boyamıştım gönlümün her telini
Saz gibi çalacaktım aşk bestelerken sana
Akort etmek isterken kopuverdi bir anda
İnce bir sızı kaldı çıkamayan bu canda
Tavan yapan acılar günü güne ekledi
Ruhumu yavaş yavaş buhrana itekledi.




Şimdi şiir yüklendi aşkımın borçlarını
Sayfa sayfa ödüyor gönlümün defterinden
Artık o da bıraktı düşünmüyor yarını
Geçmişin vebalini hissediyor derinden
Oluk oluk akıyor her cümlesi kan revan
Sanki az yanmış gibi diyor biraz daha yan
Ateş basan duygular ismini sayıklıyor
Kötü günleri bir bir iyiden ayıklıyor.




Duman gibi üflesem başımdaki sisleri
Güneşi kucaklasam ah son kez doğan günden
Ömrümün yollarında çoğalan kasisleri
Emanet deyip öpsem bir anlık gülüşünden
Geçici heves değil bir ömür sürsün diye
Kalbime verilmişti bu en güzel hediye
Şımarık gülüşleri dudaklarıma sürsem
Ayrılık günlerinin borç defterini dürsem.





Ayvazım DENİZ