bukalemunlar ve üç maymunlar ülkesinde….

…,

/bahar parkının kış köşesinde, sicili bozuk bir mantar tabancası patlar/

parkta oynayan çocuğun elindeki, içi hayal dolu balonlar patlar
ağaçlar kökünden sallanır, aynı anda havalanır dallardan kuşlar
kaybolur havanın rengi, gökyüzünü metal yığını bulutlar kaplar…
ve çocuk sorar:
-annem, namluya karanfil eksem büyür mü..?
anne.., bir ölünün sessiz rengindedir, susar…
karanfiller de işte ilk defa o gün, köklerini gözyaşları ile sular…

/bahar parkının ortasına, gökyüzünden cinayet konulu bombalar düşer/

çocuk anne yüreğinden sıyrılıp., bir kar tanesi gibi yere düşer
küçük bedeni ölüm olup erimiştir., öyle ağırdır yani şarapneller
namluda açan bir karanfil, yaşam öyküsünde son rüyaya girer…
ve çocuk sorar:
-annem, gökyüzü çocukları da öldürür mü..?
anne.., bağı çözülen dizlerinin üstüne çöker…
gökyüzü utancından yüzüne bakamaz güneşin., arkasını döner…

/gözyaşları damlar yürekteki kor ateşe, dünyanın yanardağları patlar/

bir çocuk ölünce bütün anneler ölür, söner yeryüzünde ışıklar
zemheri soğuğunda donar doğacak güneşler, yarınlar ağlar
yokluk vadisinin kurumuş nehirleri., olmayan denizlere akar
ve çocuk sorar:
-annem, acıktım, süt kaldı mı memende..?
annenin., çöl misali kurumuş göğsü yanar…,
silinir mutluluğa dair haber başlıkları, yerine acı çığlıklar konar…

…………………………,

/sırtım kızgın lavlarda., gözlerim gökyüzünde bir çocuk yıldıza bakar
çaresizliğimden ateş alır beynimde bütün fitiller, insanlığım patlar………/



Cevat Çeştepe