/işte “o an” dediğimiz o an, gözlerim yani gözlerine değdiği zaman..,
bir iyot kokusu dolar ki içime hiç sorma…,
kaybolurum dalgalar arasında……/

....

sonsuza kadar okunacak, henüz yazılmamış bir roman okuyordum
dünyanın bilinmeyen koylarında, yakamozlarla denize giriyordum
tıpkı doğduğum gün gibi, çırılçıplak…
karanlığın içinden ışık alıyor, maviye boyuyordum gecenin rengini
ve bir kelebek olup dudağına konuyordum, ürperten ten sıcağı gibi
gözlerindeki yıldızlara, göz kırparak…

/ama gece sofralarında, perişan yalnızlığım geçiveriyordu karşıma..,

her gece ilk meyhanede içilen son kadeh, sarhoşluk değil başlangıçtı
yani ayaklarım birbirine dolanıyordu ama sebebi çok daha başkaydı
kavak değil çınar yelleri esiyordu başımda…
ve sanki adımlarımın yanına., başka adım almıyordu ıssız sokaklar
yaşadığım hiçbir şeyin gölgesi yoktu, bunu da ancak anlayan anlar
çalacak bir zilin olmayışı gibi kapımda…

/sonra içimde acılı trampetler çalmaya başlar, mesela yağmur yağar…,

çözümsüzlük ve çaresizlik karşıma çıkar., baktığım her pencerede
sırılsıklam ıslanır yüreğim, hayallerim toz-duman olur cenderelerde
düşlerim nerelere saklanacağını bilemez…
işte bunlar sensizliktir., yan yana baktığımız aynanın arka yüzüdür
göz değmemiş geceler gibidir o sırlar dünyası., içimden öfke süzülür
kendime bin cinayet işlerim, kimseler görmez…

....

/işte “o an” dediğimiz o an, gözlerin yani gözlerime değmediği zaman
buz tutmuş dağlarıma yıldızlar düşer…,
hani bir de geceyse eğer,……/


Cevat Çeştepe