Göz pınarlarımı kurutan kadın!

“Sen” kanadı gözlerim;
Sana yağdım damla damla..
Belli belirsiz bir ışık süzülür karanlığıma,
Yüzün belirir, sensizliğe açılan penceremde;
Uzun uzun bakarım gözlerine..
Acı bir tebessüm yerleşir dudaklarıma;
Bilirim; varlığım kucaklaşacak yokluğunla…

Iraz’ım;
Beni karanlığa mahkûm eden kadın!

Sensizliğe uzanan gecelere sarılmam yetmezmiş gibi;
Yokluğunu selamlayan sabahları kucaklıyorum..
Ne bitmez bir çile bendeki;
Çırpındıkça daha da batıyorum..
Anlamını yitirdi her şey,
Karıştırıyor oldum ayları, yılları..
Ayırt edemiyorum artık;
Mevsim bahar mı, hazan mı?
Öyle uzun zaman oldu ki sen gideli;
Yitirdim zaman-mekân kavramını…

Iraz’ım;
Beni acıyla kardeş kılan kadın!

Ömrüme düşürdüğün hüzünden sonra,
Gülmedi yüzüm bir daha..
Günyüzü görmedim, hayat denilen bu zindanda;
Tek dostum yalnızlık,
Senden bana kalan tek hatıra;
Bir avareyim senden sonra…

Iraz’ım;
Kan kusturup; şerbet diye içtiren kadın!

Kim ayakta kalabilir ki;
Böyle bir gidişin ardından?
Bir “ayrılık” şarkısı istedin hayattan,
O çalıyor biz dinliyoruz;
Birbirine uzak; iki ayrı diyardan..
Sana seslensem,
Aman dilesem ne fark edecek?
Sen çoktan vazgeçtin bu sevdadan…

Iraz’ım;
Ben dururken, ellere yâr olan kadın!

Dönüşü yok bu gidişin,
Sen ve Ben; mazide kaldık..
Tozlu raflar arasına sıkışıp kalan;
Bir acı hatıraydık..
Ne var ki;
Sen başka kollarda hayat bulurken,
Ben ölümle kucaklaştım..
Bu öyle bir ölüm ki;
Nefes alırken, topraksız bir mezardayım..
Payıma düşen rolü oynayıp;
Toprağa kavuşacağım günü bekliyorum…

Iraz’ım;
İçimden söküp atamadığım kadın!

Biraz yaklaş,
Daha yakından bak eserine..
Bir ilke imza attın sen,
Övün, gururlan meziyetinle!
Öldürmeden mezara sokmak;
Nasip olmaz herkese…

Iraz’ım;
Beni ölmeden mezara sokan kadın!

byHaktan