Aşk demi sevgiyle erdem, tutkudan pek ıraktır.
Özge duyguyla düşle, belki bilinmez farktır.
İlk aşk efsunlu kadeh, bir yıllanmış şaraptır.
Yerde düş, gökte gerçek; ölmeye hep ramaktır.

Ay yüzün anlamını yitirmezdi sadece.
Çoğalırdın bende sen, erirdim hece hece.
Unutmaya sebep çok, malumu vefasızlık.
Kaldı ki yari olsun.. yok haliyle de bence.

Sevdalanmak sevginin, ateşinde yanmaktır.
Bir ezgi tınısında, mucize aramaktır.
Sevene en yüce haz, ahenginin saflığı.
Billur arılığıyla pırlanta durulmaktır.

Ondurmaz derttir maşuk, aşığın öldürendir.
Bir vuslat hayalini, ona fazla görendir.
Aşkın sırrı erilmez, açıklanmaz sevmektir.
Bitebilmiş umutla, ona hasret ölmektir.

Sevene kadim miras, umarsızca ummaktır.
Kalanı dert ve hicran, orda derman bulmaktır
Belki bundan sevenin, sevdiğine kıyması.
Sonrası bildik masal, bir hayale dalmaktır.

Kutlu Ayyüce’yim ben.. fersiz kara gecede.
Aşk hengâmından uzak, özde sevgiye perde.
Hancı viran, han izbe, giryan üsresi yerde.
O dem, bu dem halimiz; divaneyken hemderde.

Ahmet Kutlu Ayyüce
Göktürkmen
1982-2015