ellerinin
alnına o dokunuş biçimi
saçlarımın
okşanmak için en akıllı seçimi.

ve bildim.
kimseye darılmamış senin parmakların
ucu uçuşu kırgın
saçlarımın telleri kadar.

ay bazen küser geceye bilirsin
ve bilirsin kız çocukları da anaya.
hele ölmüşse öyle aniden
bakmaya fırsat bulamadan
kutsal kadının gözlerindeki aynaya.
o vakitten sonra affetmez
düşüverir belik ucundan kurdele falan
dağılır okşanmaya doymamış kömür kırığı
kusuverir tel dipleri ak kar’ı
kış da olsa. bahar da.
ayaz da. yaz da.

e yaz da anlat artık o’na diyor
şimdi şiir.

önce ses teline kondur o kuş’u
tam da denize dalarken gün
bir akşamüstü
şu hissimi n’olur bilsin. işte bu huşu.
şiir diyor ki şaire. var git.
yâr sen gitme diyor bir de.

sen gitme. kal.

gidersen de geri dön;
saçlarımın yastığına
ellerini getir bırak bi koşu.



JD