güz sessizliğine bürünüyor şehrim


kor kızılı gözleri
kinle beslenen toy yüzler geliyor aklıma
bir sigara yakıyorum
sararmış parmaklarım titriyor
alev alev





gamlı bir duvar gibi
çöküyorum banka
gazeteden yorganına sığınan bir evsizden
canhıraş kaçıyor gözlerim
insanlığımdan utanıyorum





olta atıyorum geçmişime
gülüşleri yüzlerinde donmuş
çocuklar takılıyor
kehribar gözleri mavi bakan
şaha kalkıyor hüzün ırmaklarım
kömür karası





ne çok yitik var şehrimde




güz ağaçları ölü yapraklarını savuruyor
yüreğime
üşüyorum





gecenin kör vaktini
şuh kahkahalar çekiyor
her yerde acı tütün kokusu





kuşların uyuduğu saatte
sokak çocukları misket oynuyor
mendillerini
sularını
boya sandıklarını bırakmışlar ağaç dibine
şehir durmuş
yıldızlar ay gezegen onları seyrediyor
ölüm
açlık
susuzluk
korku
ve dahi
gecenin çirkinliği
yaklaşamıyor onlara
gülümsüyorum





yürüyorum
yürüdükçe
eziliyor düşünceler
adımlarımda kızıl sarı yapraklar





ebemkuşağı renklerine öykünüp
boyamak geliyor içimden şehrimi
renk renk


karanlıkta
aydınlık yüzler çiziyorum
yaşanası bir dünyaya sığdırıyorum şehrimi

sokuluyor yanı başıma
küçük adımlarla
umut
bütün tutsak kuşları salıyorum















gönül gençyılmaz