Bak yine akşam oldu
Dağılıyor toplanan kalabalıklar
Çaresizliğim tavan yapar ertelenir düşlerim
Sensizliğin hüznü çöker üzerime
Gökyüzü kızıl renge bürünür
Güneş veda eder kaybolur
Kurduğum hayallerin yıkılışını izlerim

Son kalem de yıkılır yerle yeksan olur
Burçlar çekmez ağırlığımı
Masal dünyamdan çıkarım ansızın
Gerçeklerle yüzleşirim acıtsa da canımı
Beynimdeki gel gitlerden silerim seni
Kaf dağının arkasında kalır yaşadıklarım

Gecenin karanlığı kaplar her yanımı
Ürperirim titrer bedenim
Vicdanımla başbaşa kalır sorgularım kendimi
Günahlarımın kefaretini öderim
Gökyüzünde ay utancından göstermez yüzünü
Yıldızlar bir köşede matemde sanki

Bir ölüm sessizliği var
Herkes suskun ve çaresiz
Kopacak fırtınanın habercisi mi bunlar
Kim bilir
Umutların tükendiği andır belkide

Biliyor musun
Hiç bu kadar uzun gelmezdi geceler
Konuşmazdı duvarlar benimle
Gözyaşlarımla edeceğim sabahı
Kendimi bu kadar yalnız hissetmemiştim
Böylesine yanmamıştı hiç yüreğim

Hani seninle konuşmuştuk herşeyi
İstemesek de koymuştuk son noktayı
Ağlamak yok diye söz vermiştik
Huylu huyundan vazgeçmiyor
Acıttın yine bak canımı

Ayrılıklar hep sonbaharda mı olur
Düşen her yaprakta bir bahane bulunur
Aslında kolaycılığa kaçmaktır bu
Giden her sevgilinin ardından
Hazan zamanı ondan mı denir
Ne zaman sararmış bir yaprak görsem
Sen gelirsin aklıma
İlk baharda tanıştık sonbaharda ayrıldık

Eğer bir gün aklına gelirsem
İnandırırsan beni sevgine
İşte o zaman sen de anlayacaksın
Ölümsüz aşklar da mevsimlerin güzelleştiğini ...


Refik
12 . 09 . 2015
İstanbul