gülşen içinde bir asuman yüzümü dudaklarınla yıkardı
hemen şu dünya kalbime yas kalırdı
ölüm neş’esi dudaklarıma
öyle selâmet..
rayihan seherlerin envârı
ayet ayet vaadin okunurdu



güldüğünde

göğsüme saldığın su bakışı
vaveylâsıdır
gölgene döktüğüm kaç kez gözyaşı
sesinin pırıltısına kanat kanat ayışığı
gövdene sardığım dudaklarımın sarmaşığı
bu gönüllerin toplanışı..
karanlığın yokluğunda göğsümde açılan yüreğinin darlığı
yorgun kuraklığımızın damla damla canlanması
dolunaydan parlak aylâ yüzün
avuçlarımın şifası..


nedir geriye kalan..

kopkoyu bir zaman esareti çekimi gözlerinin
dudağının altında kavislenen
uykusu karlanmış şehirlerin uyanışı
ipincecik gülüşlerin bütün ışıltıları senin..
şu tozlanmış yalnızlığın
yusyumak dokunan şefkati ellerin


gözümde çocuk yüreğimde kadın
sev
verdiğim söz değil ân
kendini unutan zaman yalan
eylüle doğmuş.. bir gül nevâsı adın


inanmak var cân-ı serâbım inanmak var
yara gibi inanmak var
ellerimle varetmiş gibi
seni
sımsıcak kucaklamak var
sabaha çıkmamakda var
gözün yummamakda


söyle
nasıl bir sevinç gibi öldüğüme güleyim