Canım sıkılıyor
Bir avuç
Yaşama sevincini de yitirdim
Günler
Geceler
Hep aynı tedirginlikle geçiyor
Benden sana hayır yok
Bilesin



Ahmak ıslatan yağmurlar gibiyim
Vurgun yemiş gece
Can evimden
Suya atılan taş gibi halka halka
Kolum kanadı kırılmış
Bir serçe
Yaprağı kopan papatya
Bir çocuğun elinde
Ağlayan gelinciğim
Bana dokunma!




Elim kolum bağlandı
Dört duvar arasında
Eylül’lün geçit törenini seyrediyorum
Penceremden
Bak işte geldi
Ağrılarla ağıtlarla
Kağıtlara sıymayan
Bu son bahar
Son sabahların sancısında yüreğim






Yaşama sevincimi kaybettim
Ağlayan bulutlar gibi gözlerim
Geceler sessiz karanlık puştluk doğuruyor
Uzaklarda maviler kararıyor
Gece sessiz sakin
Bir tek bir tek Ağustos böceklerinin


Sesi geliyor
Kolum kanadım kırık
Bir dua gibi hayat
Gelip geçiyor




Varla yok arasında umutsuz
Uzun yolculuğum
Umutsuzlarını dokuz eylül de bıraktım




Bir demet güneş saklıyorum
İçimde zamandan kalma
Son kırıntıları serçelere, bütün kuşlara attım
Bu uzun sessizlikte
Sabahı bekliyorum
Uzaklarda fidanlar ateşe verildi
İnsanlar insanlık ölüyor
Ben kahroluyorum


Bir bardak suda boğuluyor düşlerim
Bu gün İzmir gibiyim
Yeniden doğmak istiyorum
Anamdan
Saati
İncir zamanına kurdum..

...Ama umutsuzluk yok!..
....her ateş kendi cürmü kadar yer yakar...
Düştüğü yeri her doğan günü seviyorum..
Ülkem gibi anlatırlar
Yaşlı meşe ağacı unutmuş bile olsa
Bazı kelimeleri


SEVGİ insanlar enaz kendini sevdiği kadar ülkesini sevmeli...




09.09.1922 güzel İzmir ’ imizin kurtuluşu umutların yeniden palazlaması elbette güneş doğacak en karanlık gecelerden sonra o gün nasıl söküp attıksa hain DÜŞMANI bu gün yine aynı kana sahibiz. Evelallah! Karanlıklar ebedi sürmez..

K U T L U Y O R U M...

Nurten Ak Aygen

09.09.2015