Umutlar çalıntı mı, söyle
Ya da saklı iken yankısı
Hele ki devinirken zaman
Sormak düşerken payıma
Vakıf olamadığım ne ise…

Tedirgin tüm lehçeler
Ve tüm insanlık:
Yoldan çıkmış ne de olsa
Adına düzen denen israf
Yüklü sancısı insanoğlunun.
Herkes el pençe divan birbirine
Yığılı ne varsa yürekte
Kokan, tüten yine de duymak istemediğim
Acı yüklü her gün
Koşullanmışız biteviye
Sona gelmek bilmez garip hüzün.

Kıyısında tümcelerin
Çıkmış yoldan bir kez nefsi beşerin:
Gıyabında ne söylesem de
Gönül gözü ile bakmayı bilmedikten sonra
Varsın eşrafım vursun beni yerden yere.

Heyecanı biter mi döngünün
Tüm muhalif tınısı çınlatırken kulağımı
Bir kelamı ile dostun
Saf tutarım en önde.

Yankısı, yılgısı
Ölümün bedendeki katsayısı:
Ne çok kanca takılı
Zihnimin kıvrımlarında
Belki de asmalıyım kendimi
Tepedeki o zincire.

Kurallar yağarken
Hüzün çöreklenmiş en derinde
Aşk’ın mağlup o yargısı
Kadar esefle kınarken yüreği
Vazgeçememenin bedeli belli ki
Hayatın tek gerçeği.