yıkım gibidir yokluğun,
ölümle sevişir gibiyim yine,
yine gel,
sonra öl der gibiyim.

sonra bir yanılma eylemi oldum,
sevgin, sevgisizliğe dönüştü.

belki bekliyorum hala seni,
belki hala seviyorum seni,
ve belki,
son tren,
son vapur,
ve son yolcu,
hiç bilinmedik bir yerde demirledi yalnızlığını.

belki sen koyu mavi bir deniz’din,
ve ben açık mavi bir deniz,
bir vakit sana karıştım,
sonsuzluğa karışır gibi.

sonra bir boşluğa düşer elin,
omuzun,
başın,
ve yüzün,

ve gözlerin dalar uzaklara,
ki; uzaklar sende yaşıyordur.

sonra yüreğin üşür,
kalbin kırılır,
sevgin acır,

sonra karanlıkta beklersin,
sessiz, sedasız.
dilinde yitirilmiş bir sevda,
başucunda özlemin kirli elleri.
ve eline yüzüne bulaştırırsın,
gelmeyişlerin acır.

sonra sen deniz olursun,
ben denize dokunan dalga,
vurdukça çoğalır özlemin.

sonra aynı sularda yıkanırız,
çırılçıplak,
anadan doğar gibi.

ve ilk yüreği terk eden sen oluyorsun,
ben gözlerime hakim olamıyordum,
her damlasında şakaklardan vuruluyordum,
ürkek parmaklarım dokunmaya korkuyordu.

ve sonra bir barut gibi dolduruyordum yalnızlığımı,
bir bekleyişten gelmeyişini öldürür gibi.

ibrahim dalkılıç

16/08/2015
00:45 izmir