Durgun göllerin huzurunu giyin gel can…
gönlümün kıyısında d/insin s/üzülüşler
şimdi hangi yöne b/aksam ç/ağlıyor içim,dışım
telaşlı bir susa hüküm giymişken uslar

kendinden bu kaçış niye
varoluşa değilmiydi ilk çığlık
ilk tebessüm ana şefkatine
o kadar masum değil ki dünya
yüreği kirlenmiş onca fani varken

bağışla beni can
bu p/içliğin yüreği yok
dili satılmış
özü satılmış
sözü satılmış
herkes mağrur ama çokta mağdur
suskunluğunda çatlayacak belki umut tohumları
her satır başı ayrı bir sancı
her acı bir öteskinin aynımı bilemedim

kim yurtsuz kinden gayrı
kim umursuz namertkilten gayrı
hangi acı tarifsiz bir ananın haykırışından
bağışla beni can…
bağışla beni can biz biz olamadık
biz bize o bu olmaktan gayrı


‘’Akıl fukaraysa doyuranı çok olur can…’’

Can Cezayir AYDEMİR